Sensiz Bir Şehir
Gönderilme zamanı: 12 Eki 2010 [ 00:47 ]
Sensiz bir şehir
Kendini ilk günden nasılda belli ediyor
Sokaklar bomboş ve anlamsız
Koca şehir kasvetli ve karanlık
Evler sanki çökmeye yüz tutmuş
İnsanların başı eğik
Başka şehirlerde, başka yüreklerde
Bıraktıkları yürekleri var onlarında
Ve sessizlik
Ölüm gibi çökmüş cılız bedenlerin üstüne
Ve herkes ayrı şehirlerde
Yüreklerini bıraktıkları yerlerde
Hepsinin ortak bir noktası var;
Acı, hüzün ve ayrılık
Köşede bir adam
Sigarasının dumanını savuruyor
Gecenin karanlığına
Belli ki onunda yüreği yorgun düşmüş
Uzaklarda bir yerlerde
Gözlerini kaybetmiş sanki
Gözlerini alıp götüreni arıyor belki de
Kim bilir
Ve ben
Ben yokum artık
Bende o adam gibi gözlerimi kaybettim
O soğuk kış gününde
Orada o beton yığınının içinde
Seni gördüğüm o lanet yerde
O günden sonra bir daha hiç bir şey görmedi bu gözler
Senden başka
Nereye baksam bir hayalden ibaret olan siluetin gözlerimin önünde
Sen varya sevgili
Gözyaşından başka bir şey değilsin gözlerime
Acıdan başka bir şey değilsin yüreğime
Varlığının ve yokluğunun arasında kaybolmuş
Gelgitler yaşıyorum
Ölümle yaşamı ayıran
O ince çizginin üstünde gidip gelmek gibi
Bir adım atsam boşluk
Kapatsam gözlerimi karanlık
Sussam sessizlik
Gitsem sensizlik
İnkâr etsem sevgimi yalan
Ne yapsam boş ve anlamsız
Siyahla beyaz gibi
Bir yanım sokak lambaları
Diğer yanım karanlık sokaklar
Nereye gitsem sensizlik bu şehir
Bu şehir ölüm
Bu şehir yalnızlık
Bu şehir sessizlik
Bu şehir gözyaşı
Anladım ki sensiz bir hiçmiş bu şehir
Ve öğrendim ki ayrılıklara tutsakmış bu şehir
Oysa her şey oyun değil mi bu şehirde
Hayat bir tiyatro sahnesi gibi kurulmadı mı önceden
İşte bende seni bu oyunda sevdim
Dekoruna karanlık sokakları ve lambalarını koydum
Duvarlara serseri âşıkların haykırışlarını
Ve son perde sevgili
Oyun bitti artık
Gözlerimi çalan ilk hırsız
Yüreğime inen son perdesin
Nerde kafası güzel bir genç görürsen
Esrarlı gözlerle gözlerine bakan gözlerimi hatırla…
MUHAMMET ÖZKAN
Kendini ilk günden nasılda belli ediyor
Sokaklar bomboş ve anlamsız
Koca şehir kasvetli ve karanlık
Evler sanki çökmeye yüz tutmuş
İnsanların başı eğik
Başka şehirlerde, başka yüreklerde
Bıraktıkları yürekleri var onlarında
Ve sessizlik
Ölüm gibi çökmüş cılız bedenlerin üstüne
Ve herkes ayrı şehirlerde
Yüreklerini bıraktıkları yerlerde
Hepsinin ortak bir noktası var;
Acı, hüzün ve ayrılık
Köşede bir adam
Sigarasının dumanını savuruyor
Gecenin karanlığına
Belli ki onunda yüreği yorgun düşmüş
Uzaklarda bir yerlerde
Gözlerini kaybetmiş sanki
Gözlerini alıp götüreni arıyor belki de
Kim bilir
Ve ben
Ben yokum artık
Bende o adam gibi gözlerimi kaybettim
O soğuk kış gününde
Orada o beton yığınının içinde
Seni gördüğüm o lanet yerde
O günden sonra bir daha hiç bir şey görmedi bu gözler
Senden başka
Nereye baksam bir hayalden ibaret olan siluetin gözlerimin önünde
Sen varya sevgili
Gözyaşından başka bir şey değilsin gözlerime
Acıdan başka bir şey değilsin yüreğime
Varlığının ve yokluğunun arasında kaybolmuş
Gelgitler yaşıyorum
Ölümle yaşamı ayıran
O ince çizginin üstünde gidip gelmek gibi
Bir adım atsam boşluk
Kapatsam gözlerimi karanlık
Sussam sessizlik
Gitsem sensizlik
İnkâr etsem sevgimi yalan
Ne yapsam boş ve anlamsız
Siyahla beyaz gibi
Bir yanım sokak lambaları
Diğer yanım karanlık sokaklar
Nereye gitsem sensizlik bu şehir
Bu şehir ölüm
Bu şehir yalnızlık
Bu şehir sessizlik
Bu şehir gözyaşı
Anladım ki sensiz bir hiçmiş bu şehir
Ve öğrendim ki ayrılıklara tutsakmış bu şehir
Oysa her şey oyun değil mi bu şehirde
Hayat bir tiyatro sahnesi gibi kurulmadı mı önceden
İşte bende seni bu oyunda sevdim
Dekoruna karanlık sokakları ve lambalarını koydum
Duvarlara serseri âşıkların haykırışlarını
Ve son perde sevgili
Oyun bitti artık
Gözlerimi çalan ilk hırsız
Yüreğime inen son perdesin
Nerde kafası güzel bir genç görürsen
Esrarlı gözlerle gözlerine bakan gözlerimi hatırla…
MUHAMMET ÖZKAN