Keşke...
Keşke...
ne PişMaNLIk, ne dE iSyAn... dERiNdEn BiR 'keşke'dir iNsAn..
Keske"lerden korkarim... Çunku bir yanıyla insanI suyun dibine Çeken ayaĞIna baĞlanmIŞ koca bir kaya parÇasi gibidirler... Her "keŞke ŞÖyle olsaydI, keŞke bÖyle yapsaydIm" deyiŞinde biraz daha batarsIn. Her "keŞke" deyiŞinde gÜcÜn biraz daha uzaklaŞIr, geÇmiŞ dahada sIkI yakana yapIŞIr... "keŞke"lerden korkarIm... ÇÜnkÜ bir yanlarIyla da yalandIrlar, sÖyleyeni kendine inandIran en "havalI" yalanlardandIrlar.. "keŞke affedebilseydim seni" dersin sÖzgelimi... Ama Affet o zaman, Şimdi affet! Ne duruyorsun! Istiyorsan affedersin, keŞkesi var mI? "keŞke bÖyle yaŞanmasaydI bazI Şeyler" dersin sÖzgelimi... Ama niye topu taÇa atIyorsun, neden kendi kararlarInI yok saymaya ÇalIŞIyorsun, keŞkesi var mI bunun? YalnIz bir dakika... KarIŞtIrmayalIm. PiŞmanlIk apaÇIk ve insanca bir histir. Hele sessiz piŞmanLIklar vardIr; boynu bÜkÜk, gÖzleri buĞulu ve soylu piŞmanLIklar vardIr ki, yakIŞIr insana... Ve elbette gÜzel "keŞke"ler de vardIr! Zaman tam en gÜzel yerinden yakalamIŞken bizi, birdenbire iÇimizden fIŞkIran Özleme ayak uydurup "keŞke burada olsaydI" diye yazIklanmak mesela, boyledir. KeŞke defterimizden silebilseydik bu "keŞke"leri.. Hele o hep bir Şeyleri kaÇIracakmIŞ korkusuyla yaŞayIp sonunda yine de hep "kaÇIrdIĞIn" duygusuyla hesaplaŞmanIn gÜÇLÜĞÜ! Ne zordur! NasIL da hIrpalayIcIdIr! Hep geleceĞi planlayIp, hep geleceĞi arzulayIp "bugÜn"u elinden kaÇIrmiŞsIndIr. Hayallerinin "aŞk"InIn peŞinde koŞturup bir gÜn bile sevinemeden yaŞamiŞsIndIr. Ya da kof kahkahalarIn sarhoŞluĞuna kanIp hem aŞkI hem de tanrI`nIn gÜzelim kIvIlcImI sevinci IskalamIŞsIndIr... Ne tam sevebilmiŞsindir ne de kendini sevince kaptIrIp koyverebilmiŞsindir. Hata yapmaktan Ölesiye ÇekindiĞin iÇin baŞarILara teĞet geÇmiŞsindir. Sonradan yIkILIrIm diye Çok korktuĞun iÇin daha ilk baŞtan herŞeyi yIkIp dÖkmuŞsÜndÜr. DuygularIna teslim olup "sÜrÜnmek"ten Ölesiye korktuĞun iÇin baston gibi yÜrÜmeyi seÇmiŞsindir. GÜndÜzÜ, o gÜzelim aydInLIĞInIn deĞerini bildigin iÇin deĞil, geceden bir Çocuk gibi korktugun iÇin sevmiŞsindir.. Ve geceyi "karanLIĞInda" kaybolmak iÇin deĞil, aĞlakLIklarIna meze yapmak iÇin sevmiŞsindir. Sonunda ne gece kalmIŞtIr, ne gÜndÜz. Vakti ve ışığı belirsiz ve tÜkenmek bilmeyen bir hayat koŞuŞturmacasIndan baŞka bir Şey yoktur artIk elinde... Ne okuduĞun kitaplarIn dipnotlarIna bakmIŞsIndIr uzun uzun, ne de saksIdaki ÇiÇeklerin topraĞIna... Sevgilinin gÖzbebeklerine de sevdiĞin Şehre de uzun uzun sadece bir kez, o da veda ederken bakmIŞsIndIr. Ne kadar berrak bir ÇaĞrIdIr orada gÖrdÜklerin ve fakat... Ne kadar geÇtir! Bu durumda hangi "keŞke" fayda eder?
Keske"lerden korkarim... Çunku bir yanıyla insanI suyun dibine Çeken ayaĞIna baĞlanmIŞ koca bir kaya parÇasi gibidirler... Her "keŞke ŞÖyle olsaydI, keŞke bÖyle yapsaydIm" deyiŞinde biraz daha batarsIn. Her "keŞke" deyiŞinde gÜcÜn biraz daha uzaklaŞIr, geÇmiŞ dahada sIkI yakana yapIŞIr... "keŞke"lerden korkarIm... ÇÜnkÜ bir yanlarIyla da yalandIrlar, sÖyleyeni kendine inandIran en "havalI" yalanlardandIrlar.. "keŞke affedebilseydim seni" dersin sÖzgelimi... Ama Affet o zaman, Şimdi affet! Ne duruyorsun! Istiyorsan affedersin, keŞkesi var mI? "keŞke bÖyle yaŞanmasaydI bazI Şeyler" dersin sÖzgelimi... Ama niye topu taÇa atIyorsun, neden kendi kararlarInI yok saymaya ÇalIŞIyorsun, keŞkesi var mI bunun? YalnIz bir dakika... KarIŞtIrmayalIm. PiŞmanlIk apaÇIk ve insanca bir histir. Hele sessiz piŞmanLIklar vardIr; boynu bÜkÜk, gÖzleri buĞulu ve soylu piŞmanLIklar vardIr ki, yakIŞIr insana... Ve elbette gÜzel "keŞke"ler de vardIr! Zaman tam en gÜzel yerinden yakalamIŞken bizi, birdenbire iÇimizden fIŞkIran Özleme ayak uydurup "keŞke burada olsaydI" diye yazIklanmak mesela, boyledir. KeŞke defterimizden silebilseydik bu "keŞke"leri.. Hele o hep bir Şeyleri kaÇIracakmIŞ korkusuyla yaŞayIp sonunda yine de hep "kaÇIrdIĞIn" duygusuyla hesaplaŞmanIn gÜÇLÜĞÜ! Ne zordur! NasIL da hIrpalayIcIdIr! Hep geleceĞi planlayIp, hep geleceĞi arzulayIp "bugÜn"u elinden kaÇIrmiŞsIndIr. Hayallerinin "aŞk"InIn peŞinde koŞturup bir gÜn bile sevinemeden yaŞamiŞsIndIr. Ya da kof kahkahalarIn sarhoŞluĞuna kanIp hem aŞkI hem de tanrI`nIn gÜzelim kIvIlcImI sevinci IskalamIŞsIndIr... Ne tam sevebilmiŞsindir ne de kendini sevince kaptIrIp koyverebilmiŞsindir. Hata yapmaktan Ölesiye ÇekindiĞin iÇin baŞarILara teĞet geÇmiŞsindir. Sonradan yIkILIrIm diye Çok korktuĞun iÇin daha ilk baŞtan herŞeyi yIkIp dÖkmuŞsÜndÜr. DuygularIna teslim olup "sÜrÜnmek"ten Ölesiye korktuĞun iÇin baston gibi yÜrÜmeyi seÇmiŞsindir. GÜndÜzÜ, o gÜzelim aydInLIĞInIn deĞerini bildigin iÇin deĞil, geceden bir Çocuk gibi korktugun iÇin sevmiŞsindir.. Ve geceyi "karanLIĞInda" kaybolmak iÇin deĞil, aĞlakLIklarIna meze yapmak iÇin sevmiŞsindir. Sonunda ne gece kalmIŞtIr, ne gÜndÜz. Vakti ve ışığı belirsiz ve tÜkenmek bilmeyen bir hayat koŞuŞturmacasIndan baŞka bir Şey yoktur artIk elinde... Ne okuduĞun kitaplarIn dipnotlarIna bakmIŞsIndIr uzun uzun, ne de saksIdaki ÇiÇeklerin topraĞIna... Sevgilinin gÖzbebeklerine de sevdiĞin Şehre de uzun uzun sadece bir kez, o da veda ederken bakmIŞsIndIr. Ne kadar berrak bir ÇaĞrIdIr orada gÖrdÜklerin ve fakat... Ne kadar geÇtir! Bu durumda hangi "keŞke" fayda eder?
-
feraze_622
- Ayrıcalıklı Üye
- Mesajlar: 476
- Kayıt: 02 Eki 2006 [ 15:44 ]
