MERSİYE-İ ZAHİDE / Sibel ERASLAN

Cevapla
Kullanıcı avatarı
dikenüstünde
Süper Yetkili
Süper Yetkili
Mesajlar: 2285
Kayıt: 14 Eyl 2007 [ 07:06 ]

MERSİYE-İ ZAHİDE / Sibel ERASLAN

Mesaj gönderen dikenüstünde »

MERSİYE-İ ZAHİDE

“Hatasız kul olmaz” yazar Ali Haydar’ın sürdüğü minübüsün alnında.


El-Hak doğrudur, kul kısmını hatadan münezzeh kılmamıştır Yaradan…


Hatam neydi diye soran aşık olmasın, aşık kısmına alem için kusur biçmek yaraşmaz. O da hep kendine biçti ayrılığın kanlı kefenini zaten, kimsede kusur aramadı…


Kader böyle imiş, ne etsin Ali Haydar?


Halini Tutya Nenesine açtığında, ihtiyar kadın içi titreyerek bakmıştı öksüz torunu Ali Haydar’ın gümrah kaşlarına: “Balam” demişti… “Olmaz bir sevda bu, var göm içine, çık gönül dağının başına da oradan yan yakıl, lakin, kuşlar bile oymak oymak uçarlar, olmaz bu sevda…”


“Olmaz sevda” ne imiş, bilemedi Ali Haydar…


Bilemedi de ne oldu, Zahide gelin oluyor bugün. Kısmetine düğün alayının en başına motorunun aynalarını havlulayarak, tepesini karanfilleyerek düzülmek yazılıymış. Delikanlı adamın kitabında, uluorta ağlamak yoktur. Gel gör ki; içinden kan çağlamakta Haydar’ın. Şöyle bir gelin alayına bakıyor uzaktan, sigarasından derin bir nefes çekiyor, içinden bir şey taşıyor, bir şey taşıyor ama ağzını yumuyor sımsıkı, Zahide bugün gelin oluyor…


Cümle alem bilir halbuki, Ali Haydar sağ ön koltuğu hep boş tutar. Bundan sonra da hep boş tutacak, orada atıyor kalbi yiğidin... Boş tutar da neye tutar? Orası işte tam o ön sağ koltuk, Zahide’nin yeridir. Kalabalık içinde, boynu bükük zayıf bir buğdaya benzeyen, başı önde solgun kızın yeri orası... Zahide: İki sokak ötede oturan komşuları, o da ihtiyar nenesiyle bir başına koca dünyada… Stajyer öğretmen. Her sabah Sarıgazi’den kalkar gider ta Paşabahçe’deki okula. Beyaz elli, gözleri hep yerde, mazlum bir kız… Susar da hep bekler sırasını. Öyle bin yıl geçse, sanırsın ki hiç gıkını çıkarmadan bin yıl susar da bekler… Haydar’ı da dağlayan, bu susuşlarıdır zaten. Hep bir adım geride duruşları Zahide’nin. Sanki bütün dünyada paylar dağıtılmış da ona bir şey kalmamıştır akşamın dar vaktinde. İşte öyle bir şey, ona her baktığında kendi yetimliği çarpar içine…


Saat altı buçuğunda sabahın, sahlepçilerin dumanı tüten el arabalarının arasından, burnunu çeke çeke satışa çıkmış börekçi çocukların yanından geçerek varır Zahide minübüs durağına. Kuyruktakilere sinmiş bir tür üsturup bir tür dayanışma… Herkes birbirini az buçuk tanır da tanımaz gibidir, lakin; hepsi de riayet eder sıraya, saate, nizama… Ahlak gibi bir şeydir kuyruk milletinin bu ahvali. Her suratta sabahın erken saatlerine has mahmurluk… Oysa, şehir uykusundan çoktan uyanmıştır, kağıt toplayan çocukların hışırtıları arasında, çöp dağlarının elden elekten geçirildiği çok olmuştur. İlk ekmek çıkalı da… Sanki ölüyü koysalar dirilir o taze ekmek kokusuna ya, işte hayatın kokusu ve başlangıcın, umudun, devinimin… Her yer fırından yeni çıkmış taze ekmeğe kokuyor: İş başlıyor…


Elleri yer ovmaktan ağarıp, kocaman hale gelmiş gündelikçi kadınlarla, yağlı işbaşılarını akşamdan siyah torbalarına katlamış da koymuş küçük kaportacıların, genç irisi kısmet bekleyen ortacı kızların, kavruk ve esmer remayözlerin arasında dikilir sırasına Zahide… Bazen genç öğretmeni okuldan tanıyan mavi jileli kızlarla bordo ceketli çocuklar, “günaydın hocam” derler ona, yağmurlu havalarda… “Günaydın” deyip kısa keser Zahide, elindeki kitapları karıştırır parmakları biteviye… Ali Haydar, işte en fazla onun bu haline aşık olmuştur, gerçi kendisi bilmez habersizdir kız, ama bu böyledir… Kitapları karıştırırkenki, o kendine güvenemez halinde, sanki elinden tutacağı babasını arayan küçük bir kız oluverir Zahide…


İnsan sarrafı bu Ali Haydar. Babasız olduğunu Zahide’nin daha ilk bakışta çözdüyse, bundandır: Yanına bir yaklaşan olsa, hemen kucağındaki kağıtları karıştırmaya başlar genç kadın. Ne laf ne söz, başı önde gider, başı önde gelir. İnce bir bakır tel gibi öne doğru bükük bedeni, bazen öksürür, mendilini çıkarır onun içine doğru, kesik kesik…


Birgün odun deposundan arkadaşı var Tayyar, onun yanında çay içerlerken çıkıp gelmez mi kapıya Zahide… Eli ayağına dolanmıştı Ali Haydar’ın. İki çeki oduna çıkışmayınca cebi Zahide’nin, Ali Haydar atılmıştı hemen, “bizim sokaktan Gülbeyaz Nene’nin torunudur Zahide Hanım” deyip, genç kadının bütün itirazlarına rağmen hesabı kapayıvermişti.


Yol boyunca, havadan sudan konuştular. Sanki gökten yıldızlar yağıyor üstlerine, önlerine... Bu yol hiç bitmese, bu ince ses hiç sönmese… Oturdukları gecekondunun çatısı akıyormuş, bu kış nenesinin romatizmaları iyice azmış, üç ay sonra stajyerliği kalkınca hangi okula atanacağını bilmiyormuş, sabahları minübüs kuyruğu çok uzun oluyormuş, sokaklarının yakınına belediye otobüsü seferi konulmasını çok istiyorlarmış mahalledeki talebelerle, ama vasıta az olduğu için çok erkenden yola çıkmak zorunda kalıyorlarmış, Ali Haydar’ın ön koltuğu boş olmasa çoğu kez geri dönmeyi düşündüğü bile olurmuş, kalabalıktan belki de ezilir, hiç binemezmiş arabaya, Ali Haydar olmasa…


“Siz”diyordu Zahide ona…


“Siz”, “siz”, “siz”…


Bu kız ona başkaca hiçbir şey demese, kıyamete kadar sadece böyle “siz” dese, Ali Haydar put kesilse de onu sarhoş olup dinlese, dinlese… O konuştukça, Ali Haydar, “demek ki konuşuyormuş” diye hayretler içinde... Say ki bir denizkızı konuştu da, işte öyle acaip ve inanılmaz bir şey: Zahide konuşuyormuş…


Biri mırıl mırıl, diğeri pırıl pırıl…


Say ki zümrüt saçlı Şahmeran dile gelmiş de o konuşuyor allı pullu derisini kımıldata kımıldata... Sihri kaçmasın diye nefes bile almadan kulak kesilmiş dinliyor Haydar. Konuşma konuşma değil de sanki bir şiir mübarek… Sanki oduncu deposundan değil de Şahmeran’ın altın kuyusundan çıkmışlar… Ne baht ne talihtir bu Ali Haydar? Gökteki yıldızlar, gözlerine inip oturuveriyorlar deli oğlanın…


Ama genç adamın hülyalarında, yine de en çok susuşları asılı kalmıştır Zahide’nin… Boynu büküklüğü, titreyen bir yaprağı andıran başı öne eğikliği, insanlar yaklaştıkça kucağındaki kitapları karıştırışları… İnsanlarla arasına kuruverdiği kağıtdan ve o aşılmaz mesafeleri… Bir ateş olup, kızın ellerindeki cümle kitapları, kağıtları yakıp geçesi gelmekte onu düşlerken Ali Haydar’ın…



Dikiz aynasının üstündeki yeşil ponponlu tentenenin içine gömülmüş elektronik bir saat var… Hiç şaşmaz. Yemyeşil gözlerini saate takmış, birbirine bitişik gümrah kaşları balkondan sarkmış bir halde merakla bekliyor Ali Haydar… Saat sabahın altı buçuğunu tam bir dakika geçiyor: 06.31...


Gece boyu çalıştığı, yorgun sesinden belli derbeder bir kadın yekiniyor sağ ön koltuğa doğru. “Af edersin” diye atlıyor hemen şoför, “Af edersin bacım, yeri var, kusura bakma doludur…” Kadın uykusuzluktan şişmiş bahtsız gözlerini gerideki koltuklara doğru çeviriyor hemen, hiç itiraz edecek hali yok. Hal demişken, minübüs yolcuları halden anlayan millettir, hemen yer açıyor iki çiçekçi kız, bileklerindeki naylon bilezikleri şakırdata şakırdata; “buyur be anım abla, biz yolda ineceğiz” deyip, sepetlerini sanki kırk yıldır tanıyorlarmış gibi kadının kucağına bırakıvererek... “Sağlık ocağında ineceğiz kardeş, bebeğin ateşi çıktı, bizi indiriverirsin değil mi?” diye soruyor kucağındaki ağlayan battaniyeyi sallayan bir kadın. Kocası olacak adam cebinden çıkardığı bozuklukları uzatıyor muavine, o binmeyecek ama tekrarlıyor delikanlıya, “Sağlık ocağında inecek yengen göz kulak oluver koçum he mi?…” “Oluruz dayı oluruz” diyor Ali Haydar’ın bitirim muavini. “Daha ne kadar bekleyeceğiz bankaya yetişmem lazım” diyor yaşlı bir teyze, belli ki emekli maaşına gidiyor, sıra kalmış mıdır ki, bu devirde sağ salim geriye dönmek de mesele, komşusuna diktirdiği maaş kesesini boynuna asmış, kimse çalmasın dönüşte diye, ya herrü ya merrü çıkmış alacakaranlıkta yollara… Bir kulaklarından ince tellerle bağlı oldukları cep radyolarına dalıp gitmiş birkaç ticaret liseli kız, bu saatte sakız çiğniyorlar, kahvaltı edip etmedikleri şüpheli… Ve hiçbir okullu kızın zinhar pas vermeyeceği küçük emekçileri Sanayi’nin, ekmek teknesini döndüren gri uskurları gibi hayatın, kulaçları kocaman ve boylarından büyük makinaların altında, usanmadan, yılmadan, kurşundan dökülme heykeller gibi sessizce biniyorlar, sıraları geldikçe. …


Hepsi bekliyorlar…


Ali Haydar pencere önündeki kurulama bezini alarak solundaki kapının gözüne koyar gibi yapıyor, maksat zaman kazanmak ve üzerinde “Ya Muhammed Ya Ali” yazan siperlikten ruhsatını çıkarıp bakıyor, sonra tekrar yerine koyuyor. O anda, yani beklerken Zahide’yi, sanki Kerbela’ya düşüyor genç adam… Tıpkı minübüsünün alnından sallanan cezaevi işi boncuklu “Allah Korusun” muskasındaki gibi, “Allah korusun” diye geçiriyor içinden, “Soba tütmüş olmasın, zehirlenmesinler nenesiyle koyun koyuna yattıkları yer yatağında?” Gelmedi işte, bugün gelmiyor Zahide… Ne oldu acaba? Minübüsün ön camının ortasına, plastik güllerin arasına astığı karınca duasındaki cümle karınca ve haşerat taifesi üşüşüveriyor beynine; Zahide neden gelmedi? Duayla yan yana yapıştırdığı Kerbela kartpostalındaki kesik eller değiyor böğrüne aynı anda… “Tam ırmağa varıp, suya yanaşacaklardı ki, zalimler ucu ateşli oklarını tam avuçlarının sırtına saplayıverdiler” deyip, avucunu önce diğer avucuna, sonra da dizlerine vurarak anlatırdı Tutya Nene… İki kesik el, ikisinin de üzerleri göz göz olmuş… Direksiyonu at yelesi gibi kavrayan geniş elleri kesiliyor Ali Haydar’ın. İnsanın elleri tutmak içindir. Onunkisi ise, tutamıyor. Zahide gelmiyor işte. Kesik ellerinin üstü göz göz oluyor o anda, sırtı göz göz ve kalbi göz göz… Koca Ali Haydar, gözden ibaret… Bekliyor. Zahide, çölün ortasında yitip giden bir avuç su olmuş da tütüyor gözünde… Ciğerine saplanan binlerce hain ok, deliye döndürüyor Ali Haydar’ı… Yok gelmedi Zahide… Hiç gelmeyecek…


Bütün gün deli gibi sürdü durdu motoru. Sel gibi aktı, yıldız gibi kaydı caddelerin birinden diğerine.
İçte bir daralma. Aşıka malum olurmuş; bütün gün devam etti güneş tutulması, Ali Haydar için. İki kere yolu uzatarak Zahide’nin okulunun önünden de geçti ama ne çare? Dili kesik tatarlar gibi, ser verip sır vermedi ona zalim duvarlar…


Akşamına kapı tıkırdayıverince, gözlerine inanamıyor Haydar. Gülbeyaz Nene’yle Zahide, kapının önünde bekleşmezler mi? Bir duvarında Beytullah’lı ipek halı, diğerinde saz asılı odaya buyur ediyorlar neneyle kızını. Temkinli birkaç hoş beşten sonra, “zaten okuldan da istemezlermiş Zahide’yi” başındaki örtüsü var ya hani şu Ali Haydar’ın her gördüğünde içinin titrediği, yolunu kaybetmiş küçük bir kızı sever gibi sevdiği Zahide’nin hep öne eğik başından aşağı akan örtüyü, ha işte onu istemezlermiş mekteplerin büyükleri… Nenesi konuşurken Zahide hep önüne bakıyor ve bir zarf var elinde, onu evirip çeviriyor. “Bir ayağımız da ötede bizim hanım bacı…” diyor Gülbeyaz Nine, Tutya Nine’ye… Kan kırmızı çaylar tepside titremeye başlıyor. Ali Haydar’ın uzattığı bardaktan yudumluyor Gülbeyaz Nine. “Allah kalanlara sağlık versin, babaları göremedi mürüvvetlerini, Allah başa’cak versin, talihlerini açsın bu biçarelerin…” diyerek bir Haydar’a bir Zahide’ye bakıyor. “Ya, yaa…” diye iç geçiriyor Tutya Nine de… Gülbeyaz Kadın devam ediyor maruzatını okumaya: “Tapuda memur bir yeğen vardı, emmi torunu oluruz dedesiyle, bizim memleketten, sözünü kestik Zahide’yle…” diyor, “dün gece”…


Haydar, odanın ortasında çakılıveriyor.


Kan kırmızısı çaylar, birden duvarlara saçılıveriyor o anda. Odayı kan kesiyor. Tüm duvarlar, hatta halıya nakışlanmış Beytullah, sonra ince belli saz dahi, kan ağlıyor gibi geliyor Ali Haydar’a, “tapuda memur bir yeğen vardı…”


Zahide’nin zambak ellerinde evirip çevirdiği nikah davetiyesiymiş meğer, Kerbela Şah’ı Hüseyin’in kesik başına dönüyor aynı anda kızın avuçlarındaki kağıtlar... Ha Hüseyin Ha Ali Haydar, iki kesik baş…


Sendeliyor genç adam, bin kere bıçak yiyip, bin kere cana geliyor Ali Haydar, kendini toparlayıp, at üstünde meydan okuyan yaralı bir cengaver gibi: “Bacım” diyor Zahide’ye, “Bacım, hayırlı olsun, mübarek olsun!”


Bacım derken, Kaf Dağını böğründen delip geçiyor içinin ateşi… Dağ eriyor da, talih erimiyor işte. Talih çelikten bir kasatura… Batıyor ha batıyor içine Ali Haydar’ın… Kimse duymuyor ama, kimse bilmiyor.


Kuşların oymak oymak uçma töresini o anda bilip, öğreniyor genç adam. Çıkıp içinin en içindeki gönül dağının başına, “meraklanmayın siz, düğün alayının başını ben çekerim” diyor…


“Çekerim”…

Sibel ERASLAN



Kullanıcı avatarı
dikenüstünde
Süper Yetkili
Süper Yetkili
Mesajlar: 2285
Kayıt: 14 Eyl 2007 [ 07:06 ]

MERSİYE-İ ZAHİDE / Sibel ERASLAN

Mesaj gönderen dikenüstünde »

Gönderdim ama hikayenin güzelliğinden değil uslubu hoşuma gitti o yüzden.
Yoksa hikayeye gülmedim değil.

Cevapla