Yazılacak , söylenecek ne kaldı artık.
Yazılacak , söylenecek ne kaldı artık.
Yarım kalmış cümleler var artık zulamda. Söylenen, işitilen , ben tarafından tamamlanmaya cesaret edilemeyen.
“Seni anlıyorum ama” diye başlayan üç noktayla devam eden bir hüsran..
Ama varmış cümlede. Kendisinden önceki tüm söylenenleri bir anda silip atan bir ama. Hükmünü kaybettiren.. Seyrini değiştiren ömrün..
Belki, belkiden ziyade büyük ihtimalle açık kalacak bu yara. Silinmeyecek yazılanlar. Saklanacak olduğu yerde. Belki sadece sen bileceksin nerde olduğunu..
Herkesin beni anladığını söylesem de kimsenin yanımda olmadığını da biliyorum. Yanımda olanlar da beni anlamayanlar zaten.
Bir keşmekeştir sürüp gidiyor.
Kulak çınlaması şeklinde yayılan bir ses var semada. Gözler önünde harfler uçuşuyor. Toplanıp biraraya, yıkıntıya çevirmeye çalışıyorlar bedeni.
“ Şu anda aklında kim varsa onu unutturacak….”
Daha fazla yazmaya ne gerek var..
“Seni anlıyorum ama…
Bazen susmak kelimelerden çok daha fazla şey anlatır..”
Seni anlıyorum ama..
Seni anlıyorum ama…
Sustum.. Bu “ama” çok şey söyledi…
“Seni anlıyorum ama” diye başlayan üç noktayla devam eden bir hüsran..
Ama varmış cümlede. Kendisinden önceki tüm söylenenleri bir anda silip atan bir ama. Hükmünü kaybettiren.. Seyrini değiştiren ömrün..
Belki, belkiden ziyade büyük ihtimalle açık kalacak bu yara. Silinmeyecek yazılanlar. Saklanacak olduğu yerde. Belki sadece sen bileceksin nerde olduğunu..
Herkesin beni anladığını söylesem de kimsenin yanımda olmadığını da biliyorum. Yanımda olanlar da beni anlamayanlar zaten.
Bir keşmekeştir sürüp gidiyor.
Kulak çınlaması şeklinde yayılan bir ses var semada. Gözler önünde harfler uçuşuyor. Toplanıp biraraya, yıkıntıya çevirmeye çalışıyorlar bedeni.
“ Şu anda aklında kim varsa onu unutturacak….”
Daha fazla yazmaya ne gerek var..
“Seni anlıyorum ama…
Bazen susmak kelimelerden çok daha fazla şey anlatır..”
Seni anlıyorum ama..
Seni anlıyorum ama…
Sustum.. Bu “ama” çok şey söyledi…