Severek Ayrılmak :((
Gönderilme zamanı: 24 Eyl 2009 [ 10:08 ]
“Severek ayrılmak” meğer duyması ne kolay, söylemesi, yaşaması ne zormuş. Keşke tokatı yüzüme atsaydı, kalbime hançeri saplayıp yüreğimi parçalasaydı, ağza alınmayacak küfürler edip beni yerlere atsaydı, ne bileyim böyle olmasaydı. Gece uyku girmiyor yatağıma, ya gelirse diye beklemek, kapının ardında silüetini görüp aslında bir dalın kıpırdadığını bilmek ne acıymış. Başlamaktan korkardım hep, bitirmek, avuçlarında azaldığını ve tükeneceğini beklemek, zormuş be.
..diye yazıldı bu kelimeler ruhumun bedenden ayrılıp bitkisel bir hayatı yaşamaya başladığım günlerde. Nedenini bilemediğim bir tartışma ve gece yarısı gelen uykulu bir bedene tokat gibi düşen tefonla fişim çekildi. Yaşam destek ünitesinde çırpınan bir beden kalkmak şahlanmak istiyordu ama nafile.
Dostlarla dertleştim Beyoğlu'da orada burada. Mekandan uzak yaşamlar yollardan uzak adımlarla bulundu. Belki hiç yoklardı belki de bitkisel hayatta can çekişirken yatağımda, onlarda yoktum, o yollarda hiç yürümedim. Telaşına düştüm sonra onda kalan üç-beş parçamın. Bende kalanlarınaysa uzanmıyordu elim, görmüyordu hiçbirini gözlerim. Gidip almaya, zamanın milyonda biri de olsa görmeye cesaretim yoktu. Gitmekte zordu kalmakta, aslında hiçbiri yoktu. Ardımda kalan günler, gittiğim yerler, yaptığım işler.. O gece yarısında bitmişti zaman, tükenmişti hayat.
Kötü sonla bitmemelidi bu hikaye ve bitmedi.. Yoğunbakımdan çıktım en az eskisi kadar sağlıklı en az eskisi kadar mutlu.
..diye yazıldı bu kelimeler ruhumun bedenden ayrılıp bitkisel bir hayatı yaşamaya başladığım günlerde. Nedenini bilemediğim bir tartışma ve gece yarısı gelen uykulu bir bedene tokat gibi düşen tefonla fişim çekildi. Yaşam destek ünitesinde çırpınan bir beden kalkmak şahlanmak istiyordu ama nafile.
Dostlarla dertleştim Beyoğlu'da orada burada. Mekandan uzak yaşamlar yollardan uzak adımlarla bulundu. Belki hiç yoklardı belki de bitkisel hayatta can çekişirken yatağımda, onlarda yoktum, o yollarda hiç yürümedim. Telaşına düştüm sonra onda kalan üç-beş parçamın. Bende kalanlarınaysa uzanmıyordu elim, görmüyordu hiçbirini gözlerim. Gidip almaya, zamanın milyonda biri de olsa görmeye cesaretim yoktu. Gitmekte zordu kalmakta, aslında hiçbiri yoktu. Ardımda kalan günler, gittiğim yerler, yaptığım işler.. O gece yarısında bitmişti zaman, tükenmişti hayat.
Kötü sonla bitmemelidi bu hikaye ve bitmedi.. Yoğunbakımdan çıktım en az eskisi kadar sağlıklı en az eskisi kadar mutlu.